The little gift in Special Day

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีคะ รีดเดอร์ที่รัก

ช่วงนี้คนแต่งกำลังทำโปรเจคนิยายโรแมนติกแฟนตาซีอยู่เรื่องหนึ่ง ยังไม่ได้เอามาลง

แต่วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ และกำลังติดฮารุกะ 4 อยู่ด้วยก็เลยคั่นด้วยเรื่องราวของหนุ่มทั้ง 8 คน

ฉลองวันวาเลนไทน์ไปก่อนนะคะ ใครเล่นฮารุกะ 4  นิยายเรื่องนี้ก็ขอให้เป็นของขวัญในวันวาเลนไทน์ล่ะกันนะ

เป็นนิยายสั้น ปั่นวันเดียวจบ แต่คิดว่าคงถูกใจคนรักอาชูวิน กับซาซากินะคะ ^^









 

 

เนื้อเรื่อง

The  little  gift  in Special Day  ―赤月と恋に落ちる瞬間―

Genre : Fantasy,Romance,Haruka4 game fanfic

Pair : Miko X 8 Hachiyou

           
            “โทยะ ฟุสึฮิโกะ คาสึรางิซัง”

            สาวน้อยในชุดมิโกะสีขาวแถบปกคอเหลืองทักชายหนุ่มทั้งสามคนที่กำลังยืนคุยกันอยู่บน

ดาดฟ้าของยานอิวาคุระ พลางแจกห่อผ้าขนาดเล็กสีต่างๆให้แต่ละคน

            “มิโกะ...” โทยะทำหน้าสงสัย พลางเอามือแตะริมฝีปากอย่างที่ทำเป็นปกติ
                                                                                                                                                
            “ท่านมิโกะ นี่คือ...” ฟุสึฮิโกะ รับกล่องมาพลางเอ่ยปากถาม

            “ช็อคโกแลตจ้า ”

            “ช็อก....โก...แลต”

            “ขอบพระคุณมากเลยขอรับ ท่านมิโกะ” มิสึฮิโกะโค้งรับ ผิดกับอีกคนที่ยืนนิ่งอย่างสุขุมไม่สนใจใยดีอะไร

            “เป็นของหวานน่ะ”

            “แล้วส่วนของท่านมิโกะล่ะขอรับ”

            “เมื่อวานฉันทำไปชิมไปซะตั้งเยอะแล้วล่ะจ๊ะ  อย่าลืมกินกันนะ”　พูดจบจิฮิโระก็เดินจากไป

            ทั้งฟุสึฮิโกะและโทยะเปิดห่อผ้านั้นออกมาดู ก็พบช็อกโกแลตรูปหัวใจขนาดเล็กบรรจุอยู่ในกล่องกระดาษ

“ช็อคโกแลต...ข้าเดินทางไปทั่วโทโยอาชิฮาระแล้ว แต่ก็ไม่เคยเห็นขนมชนิดนี้เลย ช่างแปลกจริงๆ”

“วันนี้เป็นวันที่เราจะออกเดินทางไปมิสึโฮะ  องค์หญิงนีโนะช่างมีเวลาเหลือเฟือดีจริงๆ”  ขุนพลแห่งเผ่าคุนะกล่าวเป็นเชิงตำหนิอีกฝ่าย

“ความยินดี...ความอบอุ่น.....ไหลผ่านออกมาจากห่อผ้าผืนนี้...ข้ารู้สึกแบบนั้น ”  โทยะกล่าวพร้อมกับแกะห่อผ้าออกมาชิม

“หวาน....” โทยะกล่าวต่อหลังจากที่ได้กัดเข้าไปคำหนึ่ง

“จริงด้วย...หวานแต่ปนขมนิดๆ  ท่านมิโกะอุตส่าห์ทำให้พวกเราทั้งที่ยุ่งอยู่ทั้งวันแบบนี้ คงมีอะไรพิเศษแน่ๆ”  ฟุสึฮิโกะกล่าว

เสียงสะบัดปีกดังพรึบลงมาก่อน พร้อมขนนกสีแดง  ซาซากิยืนอยู่ตรงหน้าพรรคพวกทั้งสาม

“เฮ้ วันนี้อากาศดีนะ พวกเจ้ามีอะไรอยู่ในมือน่ะ”

“ช็อกโกแลต..ของขวัญ....จากมิโกะ”  โทยะเอ่ยตอบ

“ของขวัญจากมิโกะ!!!  ทำไมข้าไม่เห็นได้เลย!” ซาซากิเริ่มโวยวาย

“ไปถามเอาจากท่านคาเสะฮายะดูดีมั้ยนะ ว่าวันนี้สำคัญยังไง” ฟุสุฮิโกะทำเป็นไม่สนใจ พร้อมกับชวนเพื่อนอีกสองคน

“ฉันขอตัวล่ะ  มีธุระต้องไปทำ”  คาสึรางิถอนหายใจ ก่อนจะปลีกตัวออกไป

“พวกเจ้าก็ได้ช็อกโกแลตแล้วสินะ” คาเสะฮายะยิ้มนิดๆ

“วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรรึเปล่ารึเปล่า ท่านคาเสะฮายะ” ฟุสึฮิโกะถาม

“วันนี้ในโลกที่ข้ากับท่านมิโกะจากมา เป็นวันแห่งความรัก ภาษาอังกฤษเรียกว่า “วันวาเลนไทน์”

หนุ่มผมฟ้าเริ่มอธิบาย

“วาเลนไทน์”

“เป็นวันที่ ผู้หญิงจะให้ช็อคโกแลตกับคนรัก ญาติสนิท หรือเพื่อนๆ เพื่อแสดงถึงความรักน่ะ”

“หรือว่า ท่านมิโกะ เห็นเราเป็นมากกว่าทหาร...///” ฟุสึฮิโกะเริ่มหน้าแดง

“แล้วคาเสะฮายะ นายได้ รึเปล่า”

“อื้อ มิโกะเพิ่งเอามาให้ข้าเมื่อกี้นี้เอง”  คาเสะฮายะยิ้มให้ห่อผ้าสีฟ้าอ่อนที่อยู่ข้างๆ

“กรอด...ทำไมข้าไม่ได้คนเดียว”  ซาซากิโมโหเดือดดาลก่อนจะตะลีตะลานวิ่งออกไป 

           หืม....มิโกะ...เห็นข้าสำคัญบ้างไหมเนี่ย....หรือว่า...มิโกะจะเก็บไว้เซอร์ไพรส์เรา....

“เดินไปยิ้มไปอย่างกับคนบ้า.....มีอะไรดีใจนักหนา”

หนุ่มเผ่าฮิมุกะต้องหุบยิ้มลงกะทันหัน  เพราะคนช่างเหน็บตรงหน้า

“ไม่มีอะราย  แค่ข้าจะได้รับของขวัญจากท่านมิโกะชิ้นใหญ่เท่านั้นเอง ตื่นเต้นจนข้าทนไม่ไหวแล้ว”

“ของขวัญจากจิฮิโระ....อ๋อนายหมายถึง ช็อกโกแลตห่อนี้เหรอ”

.......

อุว้ากกกกกกกกก

ซาซากิกลั้นใจตะโกนด้วยความอิจฉา

นางิยิ้มเยาะเย้ยเล็กๆ ก่อนจะพูดจาถากถางต่อ

“ที่โลกโน้นใครที่ไม่ได้ก็หมายความว่าเธอไม่มีใจให้ เสียใจด้วยนะ...”

“นางิ....แก ” ไม่ทันที่จะหันกลับมาด่าทัน  นางิก็จากไปเสียแล้ว

หนุ่มผมหยิกสีเขียวมอสเดินไปโอบไหล่เพื่อนที่นั่งตรวจเอกสารปริมาณมหาศาลบนโต๊ะ ก่อนจะเหลือบมองห่อผ้าสีน้ำตาลอ่อนของเจ้าตัวตรงหน้า

“ไม่สนใจเลยนะ ของท่านมิโกะทำเองเลยนะเนี่ย”

“เวลาที่เริ่มเปิดศึกกับโทโคโยคุนิแบบจริงๆจังๆแบบนี้แล้ว จะให้พักผ่อนอยู่ได้ยังไง  มิโกะก็ทำตัวสบายเกิน”คาสึรางิทำเป็นไม่สนใจ พลางพลิกหน้าหนังสือ และเซ็นรายงานต่อไป

“มิโกะ เองก็มีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่าง ถ้ามีเวลาพักผ่อนก็ควรจะพักให้เต็มที่ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ เอ้ากินเข้าไปซะ นายเองก็เหมือนกัน...”

ฮิรางิยื่นห่อให้คาสึรางิ ก่อนที่เจ้าตัวจะรับมาเปิดห่ออย่างไม่เต็มใจนัก 

เขาหยิบขึ้นมากัดคำหนึ่ง

“อร่อย....”

คาสึรางิป้องปากก่อนจะกัดคำต่อไป ความหวานปนขมของช็อกโกแลตทำให้เขาอยากจะชิมมันต่อ

“ติดใจแล้วล่ะสิ โอชิฮิโตะ ข้ากินหมดไปก่อนเจ้าอีก อา...ความรักของมิโกะทำให้ข้าหลงใหลยิ่งนัก”

“ความรักของมิโกะ งั้นเหรอ...”

เขายิ้มที่มุมปาก ก่อนจะจูบที่ตัวช็อกโกแลตนั้นอย่างแผ่วเบา

มิโกะ” ซาซากิออกตามหาจิฮิโระก่อนจะบังเอิญเจอกับคาริงาเนะและมิยูกิเข้า

“ท่านซาซากิทำไม ทำหน้าอิดโรยอย่างงั้นล่ะ”

ซาซากิเหลือบมองห่อผ้าที่มือของคาริงาเนะและมิยูกิก่อนจะโผเข้ากอดแน่น

“โห่ !! มาแล้วใช่มั้ย มิโกะ ฝากช็อกโกแลตมาให้ข้าแล้วล่ะซี่!!!”

“เปล่านี่คือ โมจิดอกบัว ข้าทำเกินเลยเอามาเผื่อท่าน” คาริงาเนะพูด

“คารีงาเน่!!!” ซาซากิตะโกนออกมาเป็นรอบสอง

“เอาโมจิดอกบัวไปปลอบใจก่อนล่ะกัน”

ซาซากิเหงื่อตก ก่อนจะหันหลังเดินกลับ  แต่มิยูกิสะกิดหลังไว้ก่อน

“ขอโทษทีท่านซาซากิ กะจะแกล้งท่านนิดหน่อย ท่านมิโกะฝากนี่มาให้กับท่านน่ะ” มิยูกิยิ้ม

“มิยูกี่!!”  ซาซากิโผเข้ากอดมิยูกิแน่นก่อนจะโอบห่อผ้านั่นแน่น ในที่สุดซาซากิก็ได้ห่อช็อกโกแลตไปในที่สุด

“มิโกะ กะจะ เซอร์ไพร์ส ข้าจริงๆ ข้าต้องสำคัญที่สุดแน่เลย ฮ่าๆ”

“แต่ดูเหมือนจะเหลือคนที่ท่านยังไม่ได้ให้นะ” มิยูกิหันมามองคาริงาเนะ

“จริง....ห่อใหญ่กว่าคนอื่นซะด้วย”

“ว่าไงนะ!!!!”

สายลมเอื่อยยามดึกพัดมาเบาๆพอให้ดอกลิลลี่สีขาวโน้มลำต้นลู่ตามลม บางดอกก็พัดปลิวมาติดที่ชายกระโปรงของจิฮิโระ  เธอทอดสายตาไปรอบๆอย่างเหม่อลอย  หวังว่าจะเจอใครคนนั้นที่เธอตามหาอยู่....

“มาอยู่ที่นี่นี่เอง ติดใจที่นี่แล้วหรือไง”

เสียงที่ปรารถนาอยากได้ยินที่สุด ทักเธอขึ้นจากที่ไม่ไกลนัก เธอหันมามอง

“ชานี่ก็บอกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ ฉันก็เลยออกมาหา”

“เหรอ? ชานี่ก็บอกว่า เธอยู่ที่นี่ ก็เลยมาหา เหมือนกัน”

“ชะ....ชานี่” เธอนึกไปถึงใบหน้ายิ้มแป้นแล้นตอนที่หลอกว่าพี่ชายของเขาอยู่ที่นี่  ทำให้เธอแอบเคืองเล็กๆ

“โกหกไม่เก่งซะเลยนะเธอนี่”

“ขอโทษทีล่ะกัน....รับไว้ด้วยนะ”

จิฮิโระยื่นห่อช็อกโกแลตสีแดงเข้มให้

“โห เพิ่งได้ของขวัญจากองค์หญิงแห่งโทโยอาชิฮาระครั้งแรกนะเนี่ย ถือว่าเป็นของบรรณาการล่ะกัน ใส่ยาพิษรึเปล่าเนี่ย”

“กะจะใส่ยาพิษขององค์หญิงอิวานางะแล้วล่ะ แต่แกไม่อยู่เลยพลาดไป  โอกาสหน้ามาลองชิมใหม่นะ” จิฮิโระ  ตอบกลับไปอย่างเคืองๆ  ถึงจะเป็นของจากศัตรูก็เถอะ อุตส่าห์ตั้งใจทำให้แล้ว ทำไมเขาจะต้องมาล้อเธอเล่นด้วยนะ

“ฮะฮะ...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ....”

อาร์ชูวินแกะห่อนั่นออกก่อนจะเปรยออกมาเบาๆ

“มิโกะ...มีอยู่สองอย่างในโลกที่ข้าคิดว่าเป็นเรื่องยาก หนึ่งคือการคืนดินแดนให้นาคัทสึคุนิ สองคือ การมีผู้หญิงที่ข้ารัก”

“แล้วเจ้าก็ทำให้หนึ่งในสองเรื่องนั้นเป็นเรื่องง่าย....”

มือขององค์ชายแห่งโทโคโยะคุนิเอื้อมมาจับแก้มของมิโกะอย่างแผ่วเบา  เธอหน้าแดงร้อนเผ่าพลางหายใจถี่ เมื่อบุคคลตรงหน้าเข้ามาใกล้ชิดเธอแค่เอื้อม  เขาบอกให้เธอหลับตาลง  เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็รู้ลึกเหมือนมีอะไรติดที่ผม

“คราวนี้มันจะติดอยู่ที่ผมของมิโกะไปตลอด ไม่หายไปไหน”

อาร์ชูวินยิ้มให้บางๆก่อนจะเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้

             ริมฝีปากของมิโกะทาบทับกับริมฝีปากของเขา.....ริมฝีปากขององค์ชายแห่งโทโคโยะคุนิ

สายลมแรงพัดมาอีกรอบ ดอกลิลลี่สีข่าว ห่อผ้าสีแดง  กับช็อกโกแลตและข้อความสั้นๆ

あなたの側でずっと